Poem

एकेकाळी वाटसरूसाठी हातात पाण्याचा तांब्या असायचा अनोळखी असूनही निःसंकोचपणे तासनतास गप्पा मारत बसायचा काळ बदलला वेळ बदलली...

जेव्हा खरे मी घेतले बोलायला… खोटारडे आले मला सोलायला… तत्वास जो प्राणापरी जोपासतो , घेऊ नका त्याला...

रात्रच नाही तर दिवसही वैऱ्याचा सांगू मी हे आता कुणा कुणा गाफील राहू नकोस तू सुखात उठा...

कधी कधी ती हळवी होते बालमनाला आठवते मुग्धकिशोरी अबोल राणी क्षणाक्षणाला गहिवरते गुणगुणतांना सुरेल गाणी भाव मनाचे...

तेंव्हा एक पैसा, एक आणा, चार आने, आठ आण्यांना किंमत होती. आत्ता शंभर, दोनशे, पाचशे रुपये, इतकेच...

संविधान घेऊ । चल मित्रा हाती । वाचल्याने ख्याती । वाढणार ।। अधिकार काय । कर्तव्य कोणते...